Ik kan het zelf wel

Zoals velen weten ben ik sinds bijna 9 maanden alleen met mijn kinderen.
Het valt niet altijd mee om het alleen te moeten doen maar ik heb heel veel lieve mensen om me heen.
Toen mijn tante ziek was en uiteindelijk overleed viel het in mijn eentje niet mee.
Niemand om tegenaan te kruipen of uit te huilen s'avonds als de kinderen op bed lagen.
Maar ik merk ook dat ik steeds meer zelf kan.
Ik heb heel mijn huis van binnen geschilderd in kleuren die ik wilde (veel paars dus).
Gordijnen ophangen draai ik inmiddels ook mijn hand niet meer voor om.
Rolgordijntje iets minder zeker als ik er niet goed bijkan en mijn mgarmen de boor niet omhoog kunnen houden.
Tot ik boos op mezelf werd en zei kom op je doet het nu.
Gordijn ingekort samen met paps en hij hangt en mooi dat hij is.
Ik wilde ook nog de kinderkapstokjes ophangen dus ik met boormachine aan de slag.
Had die al gebruikt met her rolgordijnsysteempje dus wist hoe hij werkte.
Maar nu moest ik gaatjes in de muur maken oef spannend.
Maar inmiddels hangen de jassen op de plek waar ik wilde en aan kapstokjes waar de jasjes nier elke keer vanaf vallen.
Waar zou ik eigenlijk nog een man voor nodig hebben.
Tja ik weet het wel hoor alleen is ook maar alleen.
Zat gister alleen bij de kijkles in het zwembad en dan voel je je behoorlijk alleen.
Waar voor andere kinderen papa en mama er zijn en soms zelfs opa en oma was ik alleen met de kleine prinses.